Ήταν περίπου αναμενόμενο. Άλλωστε, σχεδόν κάθε φορά τα τελευταία χρόνια που παρακολουθείς ταινία με πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, αναρωτιέσαι αν έχει φτάσει -επιτέλους- η σειρά του.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Ο ηλικίας 41 ετών ηθοποιός είναι ακόμη μία φορά υποψήφιος για ένα Όσκαρ με αφορμή την ερμηνεία του στην ταινία «The Revenant» και μετά από απογοητεύσεις χρόνων, ελπίζει πως το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου θα είναι το δικό του όνομα που θα ακουστεί αμέσως μετά το κλασικό «and the Oscar goes to…»
Ηλικιακά ο Ντι Κάπριο απέχει πολύ από τον «προβληματικό» Άρνι, το χαρακτήρα που ενσάρκωσε και όλοι λατρέψαμε στο υπέροχο «What’s Eating Gilbert Grape», όμως σε ό,τι αφορά τη σταδιοδρομία του, εδώ και κάτι παραπάνω από μια δεκαετία, βαδίζει στο δρόμο που προϊδέαζε εκείνος ο ρόλος.
Στην πραγματικότητα, η απόσταση (όχι η χρονική) που τον χωρίζει από εκείνο το γεμάτο ιδιαιτερότητες παιδί είναι απείρως μικρότερη από αυτή που χρειάστηκε να διανύσει από την ταινία που αποτέλεσε το εφαλτήριο για την παγκόσμια φήμη που απολαμβάνει στις μέρες μας.
Έχοντας πρωταγωνιστεί με τον πλέον πειστικό τρόπο στο απόλυτο «blockbuster» της εποχής, τον «Τιτανικό», ως ο μορφονιός που πεθαίνει στο τέλος και κάνει τα θηλυκά να φτάνουν σε… οργασμούς, θα μπορούσε απλά να διατηρήσει εκείνη την εικόνα.
Δεν το έκανε… Σε αντίθεση με πολλούς άλλους που η μόνη επένδυση που πραγματοποίησαν ήταν στη φάτσα τους. Κλασικό τέτοιο παράδειγμα ο Ράιαν Γκόσλινγκ, ο οποίος με ελάχιστες εξαιρέσεις -αν υπάρχει τέτοια- βγάζει τα λεφτά του παίζοντας σε projects των οποίων η μεγαλύτερη απαίτηση είναι να παραμένει απλά γοητευτικός, ψιλομυστηριώδης ή αν προτιμάτε, ένας ξύπνιος Joey (ναι, αυτός από το «Friends») με κοιλιακούς.
Ο Ντι Κάπριο, αντί να παίξει μπάλα στο βολικό γι’ αυτόν ρόλο του Γκόσλινγκ πριν τον Γκόσλινγκ, δεν ασχολήθηκε μόνο με τέτοιου τύπου «ερμηνείες». Τσαλακώθηκε όσο πάει και δεν πάει. Εμφανίστηκε χοντρός, καραφλός ή με σάπια δόντια. Έπαιξε τον αντιπαθητικό στα όρια του μισητού σε ταινίες όπως το «J. Edgar» ή το «Django Unchained».
Κάποιοι θα πουν πως ενδεχομένως τέτοιοι ρόλοι ήταν αβαντοδόρικοι. Καμία αντίρρηση! Αυτό δεν αποκλείει, όμως, πως παράλληλα ήταν και απολύτως ζόρικοι και άκρως απαιτητικοί όπως κάθε συνεργασία με σκηνοθέτες όπως ο Σκορτσέζε, ο Νόλαν ή ο Ταραντίνο…
Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ… Στη δική του περίπτωση δεν χρειάζεται η Ακαδημία να «ξεβρακωθεί», όπως έκανε σε εκείνη του Πολ Νιούμαν και να του δώσει το Όσκαρ για κάποια ερμηνεία σαφώς υποδεέστερη από εκείνες των χρόνων της δόξας του. Ο τύπος είναι εδώ και στο «Revenant» απλά (ξανά) γ@μ@ει. Δώστε του το Όσκαρ να τελειώνουμε!
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
